BIOGRAFIA

Pewnej chłodnej zimowej nocy, dokładnie 9 lutego 2403 roku przyszła na świat mała, słodka istotka. Och, słodka? Na pewno nie, toż to diabeł wcielony! Płacze, krzyczy, nie daje spać.. Jeszcze gorzej było, gdy dorastała. Bardziej buntowniczego dziecka chyba nie znajdziecie. Jej pierwszym słowem nie było „mama”, ani nawet „tata”. To było słowo „nie”. Ile rodzice musieli się z nią namęczyć to lepiej nie myśleć. Od dziecka jednak starano się ją przyzwyczaić do zapachów i często przesiadywała w rodzinnej pracowni ojca. Odetchnięto z ulga, kiedy okazało się, że wcale stamtąd nie ucieka, a może nawet przebywa tam chętnie? Stawała się wtedy względnie spokojna i uważnie, wzrokiem dorosłej osoby, patrzyła na pracę rodziców. Tak mijało kilka lat, raz mniej spokojnych, a raz bardziej, dziewczynka była czasem hałaśliwa czasem bardzo cicha, w zależności od humoru. Od dziecka było widać, że będzie miała twardy, ostry charakter, więc wychowanie było nieco cięższe, ale mimo to lata mijały wśród zwykłych, codziennych problemów. Gdy miała sześć lat urodziła jej się siostra. Aż w końcu nadszedł ten dzień. Keira miała osiem lat, a w kraju wybuchło Powstanie. Dziewczynka wychowała się w domu, gdzie nie odgrażało się Kapitolowi. Życie takie po prostu było i trzeba było się temu podporządkować, a żyło im się na dość dobrym poziomie, zwłaszcza, że ich zakład był jednym z najlepszych w dystrykcie. Keira nie znała innego życia niż to, choć słyszała, że w kilku innych dystryktach panuje skrajna bieda i nędza. Wzrastała jednak w poczuciu, że może sami sobie na to zasłużyli. Dlatego tak bardzo zdziwiła się, kiedy wybuchło powstanie i w dodatku jej dystrykt brał w nim udział przeciwko Kapitolowi. Jej rodzina nie była ani zupełnie za Kapitolem, ani zupełnie przeciwko. Taki stosunek raczej neutralny, jednakże zdawało jej się, że jej dystrykt jest w dobrych stosunkach ze stolicą. Twierdziłaby pewnie, że tłumienie owego powstania jest dobre, gdyby nie to, że odbijało się to na jej miejscu zamieszkania i to, że jej ojciec musiał iść na tę wojnę. Musiała więc szybciej dorosnąć i od razu po szkole wracała i pomagała matce w pracowni. Szybko stało się jasne, że niedługo prześcignie swoją rodzicielkę w sztuce tworzenia perfum, ale cóż się dziwić skoro talent odziedziczyła po ojcu. Przez lata powstania napatrzyła się wiele na krzywdę ludzką i jej charakter stwardniał jeszcze bardziej. Czy zmieniła swój stosunek? Ona nie widziała nic dobrego w powstaniach ani wojnach. Wywoływały tylko gorsze skutki, zamiast polepszyć warunki życia. Uważała, że takie zrywy są głupie, ale Kapitol nie powinien pozwalać na takie zniszczenia państwa. Więc chyba jej stosunek nadal pozostawał neutralny. Przez ten czas nauczyła się bronić, to ważna umiejętność w tak niebezpiecznych czasach. Pozwalano jej nawet czasem brać udział w szkoleniach, ale walczyć nie mogła. Uczyła się więc dalej na własną ręką, upodobała sobie taką broń, którą mogła łatwo dostać – łuk i noże. Podobało jej się to i czasem, gdy była już dużo starsza potrafiła wyruszyć w ryzykowną „wyprawę” na ulice dystryktu, gdzie mogła wypróbować nabyte umiejętności. Wtedy mogła spożytkować nagromadzoną energię. Gdy powstanie skończyło się, Keira miała już osiemnaście lat. Wtedy powrócił ojciec, choć już myślały, że zaginął na zawsze. Niestety wojna odcisnęła na nim piętno – powrócił bardzo słaby i pozbawiony obu nóg. Matka zajęła się pielęgnacją ojca, powierzając Keirze tymczasowo cały zakład. W końcu okazało się, że dziewczyna radzi sobie już tak dobrze, że rodzice nie musieli tam zaglądać tak często.