Dzieciarnia. Rozpieszczone bachory, które trzeba wytresować jak kundle. Dopiero wtedy będą przydatni.
To było jedyne co przychodziło mu na myśl, kiedy obserwował poczynania kadetów. Pieprzona dzieciarnia. Nawet jednego ćwiczenia nie potrafią wykonać porządnie.
- W dupach wam się poprzewracało?! Kto zarządził przerwę?! Gdyby Kapitol chciał sobie wyszkolić mięso armatnie to by sobie wziął dziwki z ulic dystryktu, a nie szkolił was!- Warczał chodząc wydeptaną ścieżką wte i we wte obserwując swoją kompanię.
Szczeniakom zachciało się chwały w szeregach Straży Pokoju? Pobudki ideowe? Do diabła z nimi. Wojna nie ma w sobie nic z utopijnych wizji zwycięstw tak malowniczo prezentowanych w telewizji.
Ale dobrze... Już on ich wyszkoli... Jeszcze będą chcieli wrócić do domku.
- Niemożliwe. Czyżby ktoś chciał nam do stolicy spieprzyć?- Mało rzeczy mogło go wyprowadzić z równowagi bardziej niż jakaś gnida społeczna próbująca uciec. Dość szybko pokonał odległość dzielącą go od żołnierza.- Wracaj do koszar. Ja się młodym zajmę...
Niedoszły uciekinier wylądował na kolanach tuż przed Głównym Strażnikiem, który uchwycił go za kudły.
- Co? Przepustka została u mamusi gnojku?

Andre Takawa nie był człowiekiem, który musiał się kiedykolwiek i przy kimkolwiek powtarzać dwa razy. A już na pewno nie zamierzał łamać swojej najświętszej zasady jaką było "nie tłumacz się przed kadetami ze swoich rozkazów".
Z drugiej strony...
- Prośba przyjęta. Niezwykle cieszy mnie twoje pożądanie nauki, dzieciaku- Rzucił spokojnie do Strażnika nie odrywając jednak wzroku od więźnia. Uwielbiał ich. Tą przekorę, stalowy wzrok, który potrafił w ułamku sekund przemienić w szczenięce oczy dziecka błagającego o litość. Byli tacy... tacy żałośni. Myśleli, że zmienią świat, a tymczasem klęczeli przy próbie tchórzliwej ucieczki do utopii.- Zawsze uważałem, że wiedza teoretyczna nie umywa się do słodkiej praktyki.
- W imię czego zginiesz za parę chwil ?- W jego głosie zabrzmiała nuta politowania, gdy przesunął skórzanym pejczem po buźce więźnia.- Jakież to musi być przykre umierać jako tchórz... Co powiedzą rodzice? Rodzina? Przyjaciele? A może ty ich nie masz? Może odebrała ci je... no nie wiem... jakaś Rewolucja? Może uciekałeś z Dwójki, która pomimo błędów jakie popełniły jej siostrzane dystrykty zapewniła ci miejsce do życia?
Czuł gniew, jednak skrywając go za kamienną maską i na wpół rozbawionym głosem, mógł nad nim panować. Do czasu. Gęsia skórka, spłycony oddech... Wyczekiwał tylko momentu, w którym zaciągnie buntownika do sali przesłuchań, by zasmakować w jego nędzy i przekonać go, że Kapitol zawsze zsyła mu największą łaskę. Nawet jeśli miałaby nią być śmierć.
Szarpnął nim, zmuszając do przyjrzenia się ćwiczącym kadetom.
Spójrz na nich dzieciaku. Oni nie uciekli. Oni nie stchórzyli. Oni chcą walczyć o lepsze jutro Panem. Ile masz lat?

- Nie. Jesteś. Tchórzem.- Zaakcentował każde słowo pochylając się nad dzieciakiem.- Nigdy nie będzie lepiej? Mylisz się. Już jest lepiej. Kapitol mógł wyrżnąć w pień wszystkie dystrykty. Wychowałby sobie nowych robotników, nowe organy swojego "ciała". Panem przetrwałoby bez względu na wszystko. A jednak... Pomyśl dlaczego Kapitol wybaczył?
Oderwał na chwilę wzrok od więźnia wpatrując się w swoich podopiecznych.
Maszyny do zabijania w rękach władzy. Żadne z nich nie marzyło nigdy o niczym innym. Nie mogli. Mieli po 17, 18 lat. Byli dziećmi w trakcie Rewolucji.
Nowy Świat.
Jego twarz nieco złagodniała.
- Teraz zadam ci dwa bardzo ważne pytania dzieciaku...Jak ci na imię i po której stronie walczyłeś? Chcę usłyszeć szczerą odpowiedź. Bez względu na to jaka będzie, nie zabiję cię.
Dzień dobroci dla zwierząt panie Takawa? Podejrzewał, że na twarzy strażnika odmaluje się coś w stylu zdumienia. Nie zrozumie reguł gry...
- Ja ustalam co jest zdradą, a co szaleństwem w tym dystrykcie. To wszystko pojęcia względne dzieciaku...